Florence, adembenemend, mijn mond valt werkelijk open bij het zien van zoveel moois. Na zo veel jaren eindelijk oog in oog met de ware kunst. Origineel, authentiek, mystiek, esthetiek, helder en briljant in elk detail, zo veel schoonheid. Compositie, perspectief, verkorting, sfumato, zuiver in balans. De verhoudingen van de figuren zo perfect in de schilderijen van Botticelli tot Leonardo da Vinci. Het kant van de kleding zo verfijnd vertaald in het brons van de beelden. In het restaurantje eten we pasta en drinken we gekoelde wijn, bedient door een meisje wat lijkt op ’t schilderij van Verrocchio. Haar mondhoeken krullen zo lieflijk. Hier in Florence besef ik, met al die pracht, dat hier de oorsprong van de schilderkunst ligt zoals ik die op de academie geleerd heb. Maar nu jaren verder zie ik dat mijn werk zich verder ontwikkeld en meer symbolische aspecten bevat, zoals de annunciatie waar de engel Gabriel Maria haar onbevlekte ontvangenis aankondigt. Maria is zwanger. Wat een wonder! Het bevruchten van een eicel is sowieso een wonder! Dit laat mij beseffen hoe klein ik ben in dit universum en hoe ongelooflijk knap het lichaam van een vrouw is. Bron van nieuw leven!